Ważne postacie

Anton Szandor Lavey - LaVey urodził się w 1930 r. i jest pochodzenia gruzińsko-rumuńsko-alzacji-cygańskiego. Od dziecka słuchał z zafascynowaniem wielu historii o wampirach i czarownicach. W 1942 r. po lekturach wojennych, stwierdził, że nauka Kościoła jest wszędzie błędna. Uznał, że świat nie składa się z miłych owieczek, które trzeba wielbić. Zrozumiał już wtedy, że ludzie to dzikie bestie z którymi trzeba odpowiednio postępować. Dlatego porzucił szkołę i wstąpił do grupy cyrkowej. Cały czas wchodził głębiej w istotę okultyzmu i czarnej magii. Gromadził dużo materiałów na ten temat i szukał ludzi o podobnych zainteresowaniach. Raz w tygodniu wygłaszał wykłady o elementach magicznych, nawiedzaniach, ESP, snów, wampirów, wilkołaków, itp. Mężczyzna zmarł nieoczekiwanie w 1997 r. na atak serca, mimo to, jego Kościół Szatana nadal działa jako jedna z najbardziej spójnych organizacji w USA. Jego placówki zaczynają powstawać w większości krajów europejskich i nie tylko. 

Szatan - W chrześcijaństwie, judaizmie i islamie jest to jeden z aniołów, który zbuntował się przeciwko Bogu i pociągnął do buntu inne anioły, główny sprawca zła na świecie. Najczęściej uważany jest za najwyższego rangą demona, przywódcę wszystkich złych duchów.  Według chrześcijan szatan może ingerować w życie człowieka na wiele różnych sposobów i na wielu różnych poziomach, w sposób zwyczajny oraz nadzwyczajny. Zwyczajny sposób działania szatana to kuszenie człowieka do grzechu – poddawany jest mu każdy człowiek. Klasyfikacja nadzwyczajnego wpływu Szatana: Dręczenie (nękanie) diabelskie, Obsesje, posiadanie diabelskie, Nawiedzenie diabelskie, opresje, Uzależnienie i podporządkowanie, Opętanie diabelskie i Działania zewnętrzne.  

Lucyfer - We współczesnej oraz późnośredniowiecznej myśli chrześcijańskiej jeden z upadłych aniołów. Legendy z samej stolicy apostolskiej mówią, że kobiecy demon Lewiatan był więziony w podziemiach Rzymu z rozkazu papieża Sylwestra. Według starej legendy, Lucyfer na początku istnienia Świata zapałał miłością i pożądaniem do pewnej ziemskiej kobiety. Został jednak strącony do otchłani, przez co nie mógł wyjść do niej, na ziemię. Anioły Światłości, widząc jego tęsknotę, zdecydowały się poprosić Boga, by Lucyfer mógł się związać z kobietą, którą kochał. Po wielu namowach, anioły zdołały Go przekonać. Jednak decyzja Boga była taka, że Upadły Anioł może wychodzić na ziemię raz na sto lat. W ten sposób Lucyfer został upokorzony, ponieważ po stu latach spędzonych w Otchłani, gdy wreszcie wolno mu było wyjść na ziemię, owa kobieta już dawno zakończyła życie. I tak Legenda głosi, że raz na sto lat Lucyfer błąka się po Ziemi, tęskni, szukając tej, która już dawno odeszła.

Belzebub - Semickie imię demona, wodza demonów. Pojawia się ono w Ewangelii Łukasza, w opisie sytuacji, gdy Żydzi oskarżają Jezusa, że mocą Belzebuba, władcy złych duchów, wyrzuca złe duchy. Bywał także nazywany karmazynowym królem bądź antychrystem. W niektórych kodeksach Nowego Testamentu pojawiają się ponadto inne greckie wersje zapisu Βεελζεβούλ, takie jak Βεεζεβούλ i Βεελζεβούβ. W późniejszej literaturze Belzebub stał się synonimem diabła. Uważany jest w okultyzmie oraz w demonologii chrześcijańskiej za strażnika bram piekielnych. Według rang piekielnych ma być "przybocznym generałem piekła". Przedstawiany jako demon (w tej postaci posiada wiele wizerunków) albo mucha. Belzebub jest dobrze poświadczony w literaturze ugaryckiej, gdzie występuje w formach zbl b’l lub zbl b’l ars jako „pan podziemia”, „książę podziemnego świata”.

Berith - W tradycji okultystycznej dwudziesty ósmy duch Goecji. y go przywołać i podporządkować, potrzebna jest jego pieczęć, która według Goecji powinna być zrobiona z miedzi oraz Dysk Salomona, który w tym przypadku powinien być zrobiony ze srebra, który musi znajdować się na środkowym palcu lewej ręki i bezustannie dotykać twarzy maga, by ochronić go przed ognistym oddechem demona. Jest on potężnym, straszliwym i wielkim księciem piekła. Włada 26 legionami demonów. Jako upadły anioł jest odpowiedzialny za morderstwa i bluźnierstwa przeciw Bogu. Udziela prawdziwych odpowiedzi na pytania dotyczące przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Posługuje się czystym i subtelnym głosem. Gdy nie odpowiada na pytania jest wielkim kłamcą i łgarzem. Przekształci każdy metal w złoto. Obdarza godnościami. Sprawia, że głos śpiewaka staje się jasny i czysty. 

Abaddon - Pierwotnie inna nazwa szeolu, następnie anioł zagłady opisany w Apokalipsie św. Jana, który jako anioł przepaści wyłania się z otchłani i niesie cierpienie tym, którzy nie mają pieczęci Boga na czołach. Także anioł czeluści (otchłani) w ogóle. W Starym Testamencie i innych pismach żydowskich nazwy „abaddon” używa się najczęściej na określenie świata podziemnego – otchłani piekielnej. Nazwa ta jest stosowana zamiennie do nazwy szeol, choć rzadziej. Według niektórych rabinów jest to najgłębsze miejsce w piekle. Szef wszystkich demonów. 

Asmodeusz - Demon, upadły anioł znany głównie z biblijnej Księgi Tobiasza. Poza tym wzmianki o nim spotyka się w demonologii i w niektórych legendach talmudycznych, do których trafił prawdopodobnie z zoroastrianizmu w czasie, gdy terytoria Żydów przeszły w ręce perskich Achemenidów. We wchodzącej w skład kanonu katolickiego i prawosławnego Księdze Tobiasza (3, 8 i 8, 3), demon ten zabija siedmiu kolejnych mężów opętanej Sary, córki Raguela tuż po weselu, zanim młodzi zdążą skonsumować małżeństwo w noc poślubną. Jakiś czas później Sara zakochuje się w młodzieńcu nazywanym Tobiaszem. Tobiasz również jest nawiedzany przez demona, ale jako prawy żyd uzyskuje wsparcie archanioła Rafała. Archanioł uczy Tobiasza jak poradzić sobie ze złym duchem: należy złowić rybę i położyć wydobyte z niej serce i wątrobę na rozżarzonych węglach. Sposób okazuje się skuteczny – powstały odór powoduje, że Asmodeusz ucieka z ciała Sary do Egiptu, gdzie obezwładnia go Rafał. 

Astaroth - W tradycji okultystycznej dwudziesty dziewiąty duch Goecji. Demon znany również pod imionami Ashtaroth, Astarot i Asteroth. Jest on potężnym i silnym księciem Zachodniego piekła. Rozporządza 40 legionami duchów. Upadły anioł należący do kręgu Serafów. Uważa się go za skarbnika mrocznego imperium. Czczony był przez Filistynów i mieszkańców Sydonu. Jego biblijnym pierwowzorem była Astarte - fenicka bogini pożądania, zmysłowości i wojny, odpowiednik babilońskiej Isztar. 

Lewiatan - Legendarny potwór morski, wspominany w kilku miejscach w Starym Testamencie. W średniowieczu znana była legenda o uwięzieniu w roku 317 Lewiatana w podziemiach Lateranu (ówczesnej siedziby papieży) przez papieża Sylwestra I. Pod koniec X wieku ludzie spodziewali się nadejścia nadzwyczajnych zdarzeń. Proroctwa Sybilli powiadały, że wraz z przełomem wieków potwór wydostanie się z więzienia i zniszczy ziemię oraz niebo. Przerażenie wzmagała zbieżność tych wizji z nowotestamentową Apokalipsą św. Jana. Znaku zapowiadającego katastrofę dopatrywano się również w osobie ówczesnego papieża, który uprawiał jakoby praktyki czarnoksięskie (w istocie wykształcony był w matematyce, mechanice i astronomii, budował zegary i instrumenty astronomiczne), a przy tym przybrał imię Sylwestra II. Budziło to podejrzenia, że jeden Sylwester uwięził smoka, a drugi go wypuści. Według legendy, gdy nastał nowy rok 1000, a spodziewana katastrofa nie nadeszła, lud ogarnęła euforia. Cieszono się i bawiono do następnego dnia. Zdarzenie to miało dać początek corocznym sylwestrowym zabawom. 

Samael - Anioł śmierci: dostarczyciel wyroków śmierci ale i powstrzymujący egzekucję, kontrowersyjny anioł, oskarżyciel, uwodziciel, duch zniszczenia. Anioł Śmierci w wielu artystycznych wizjach przedstawiany jest również w kobiecych kształtach. W tradycji żydowskiej Samael to anioł śmierci, zarządzający Piątym Niebem, jeden z siedmiu wysłanników Boga na świecie. Służą mu dwa miliony aniołów. On to kusił Ewę w raju jako wąż (ponoć uwiódł ją potem i spłodził Kaina), on też zatrzymał rękę Abrahama, kiedy ten chciał poświęcić życie swego syna. W żydowskich Świętych Księgach Kabały, Samael, określany jest jako surowość Boga i jest uznawany za piątego archanioła świata – wykonawcę wyroków śmierci wydanych przez Boga. Jest uosobieniem gniewu i kojarzony jest z prostytucją. 

Semyazza - Upadły anioł w tradycji judaistycznej i chrześcijańskiej. Pierwotnie przed buntem przeciw Bogu najpotężniejszy anioł w niebie, był Serafinem. Po upadku został wodzem upadłych aniołów. Według legendy Szemhazaj wraz z Azaelem zstąpił z nieba na ziemię, aby spółkować z ludzkimi kobietami. Jednej z kobiet o imieniu Istar podał "pełne imię Boga". Mimo okazania skruchy do tej pory, wisi głową w dół między ziemią a niebem i jest widoczny jako gwiazdozbiór Oriona. W Zoharze Szemhazaj pojął za żonę jedną z córek Adama i Ewy i spłodził z nią synów – Hiwa i Hija, a w innej wersji legendy Hija i Hamija.

Poltergeist - Termin z zakresu tzw. zjawisk paranormalnych, zespół zjawisk polegających na rzekomym generowaniu różnego rodzaju dźwięków – od trzasków i gwizdów do szurania itp., najczęściej niewiadomego pochodzenia (bez możliwości wskazania źródła dźwięku) oraz innych efektów, wśród których można jakoby obserwować samoczynne przesuwanie się lub pojawianie przedmiotów, spadanie, podnoszenie się itp. Zjawiska te mogą występować oddzielnie lub łącznie. 

El Chupacabras - legendarne latynoamerykańskie zwierzę, obiekt badań kryptozoologii, którego istnienia nie udało się wiarygodnie potwierdzić. Jej rzekome występowanie powiązane jest z Portoryko (skąd pochodzą pierwsze informacje o tym zjawisku), Meksykiem i południowymi stanami USA. Nazwa rzekomego zwierzęcia wzięła się stąd, iż ma ono napadać na zwierzęta domowe i wysysać z nich krew. Opisy stworzenia znacznie różnią się od siebie. Pierwsze relacje z rzekomych spotkań pochodzą z 1990 z Portoryko, od tego czasu chupacabra miała być spotykana najdalej na północ w Maine i najdalej na południe w Chile. Pomimo że wiele osób twierdzi, iż chupacabra może być rzeczywiście istniejącym zwierzęciem, większość naukowców uważa ją za legendarne stworzenie, rodzaj współczesnego mitu.

Inkuby - według Justyna Męczennika, Kle mensa i Terturliana inkuby są "aniołami, które posiadają ciało uwodzicielskich mężczyzn i utrzymują grzeszne stosunki z kobietami" (zob. Sinistrari, Demoniality; or In cubi and Succubi).

Sukkub - demon przybierający postać niezwykle pięknej kobiety (z atrybutami charakterystycznymi dla demonów), nawiedzające mężczyzn we śnie i kuszące ich współżyciem seksualnym. 

Ariel - w Biblii Ariel jest symboliczną nazwą Jerozolimy, występuje także jako imię anioła w apokryficznej czwartej księdze Ezdrasza. W testamencie Salomona jest zwierzchnikiem demonów. Jest władcą wiatru i piorunów. 

Serafin - istota biblijna wymieniona w Starym Testamencie. Słowa które wypowiedziały serafiny, są częścią hymnu Sanctus, śpiewającego podczas Eucharystii. (Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest Jego chwał). Serafiny posiadają pierwsze miejsce jako członkowie jednego z dziewięciu chórów anielskich.

Anioł stróż - w chrześcijaństwie, jest to istota niematerialna, anioł, mająca pośredniczyć między Bogiem a człowiekiem i pełnić funkcję indywidualnego opiekuna. Według Bazyli Wielki, każdy człowiek posiada swojego Anioła Stróża. 

Orifiel - według p. Grzegora Wielkiego jest to jeden z siedmiu archaniołów. Według Orifiel, jest to książę Chóru Tronów, a także anioł sprawujący władzę nad planetą Saturn. 

Azazel - bóg/demon wojny, upadły anioł. Jego imię oznacza "ten który się oddalił", Azazel był pierwotnie semickim bogiem, dopiero po czasie został zdegradowany do rangi demona. Jest to pierwszy upadły anioł, według Bernard-a Bamberger-a, Uważany również za demona drugiego rzędu i strażnika kozich stad. Podobno mimo jego upadku, nadal jest potężnym aniołem. 

Oni - są to złe duchy, demony, diabły występujące w shintō i japońskim folklorze. Są one utożsamiane z chorobami, klęskami i nieszczęściem. Jest to jeden z rodzajów yōkai – nadprzyrodzonych istot. Z pozoru przypominają ludzi, lecz posiadają oni troje oczu, szerokie usta, rogi i szpony na dłoniach i stopach. Potrafią fruwać i spadają z nieba, aby porwać duszę złego człowieka, który właśnie umiera. Mają one różne charaktery: bywają łagodne, złośliwe lub gwałtowne. W celu odczynienia złych duchów, co rok odprawia się ceremonie oni-yarai. 

Amikiri - stworzenie z mitologii japońskiej. Jest to krzyżówka ptaka, homara i węża. Wywodzi się z głębin morskich, lecz może również "płynąć" przez powietrze. Jest to mityczne stworzenie, które złośliwie szkodzi ludziom. Przypisuje mu się przecinanie sieci rybackich, jak i chroniących okna/drzwi przed owadami. Podobno wycinają też dziury w praniu rozwieszonym na dworze. 

Ao-nyōbō - japoński duch (yōkai). W jednej księdze, możemy się dowiedzieć, iż jest to duch który ma postać kobiety z bardzo rozrośniętymi brwiami i czarnymi zębami. Można ją spotkać w starych, zrujnowanych pałacach, kobieta ta robi sobie nieustannie makijaż czekając na czyjeś odwiedziny. 

Bakeneko - kot-duch potrafiący zmieniać swoją postać, jest obecny w folklorze japońskim kot o nadnaturalnych zdolnościach przypominających zdolności kitsune lub tanuki. Kot może stać się bakeneko na wiele sposobów: może osiągnąć określony wiek, być hodowanym przez określoną liczbę lat, urosnąć do odpowiedniego rozmiaru lub mieć dozwolone noszenie długiego ogona. Gdy jego ogon się rozdwaja, bakeneko staje się nekomatą (rozdwojonym kotem). 

Nekomata - stworzenie powstałe z kota domowego, który po okresie dziesięciu lat życia, ma ulegać rozdwojeniu ogon, w czasie tego procesu, wykształciły by się moce magiczne, głownie z zakresu nekromancji i szamanizmu. Podobno nekomata może zmieniać swoją postać i przybrać postać człowieka, lecz kobiety-nekomaty zwykły wyglądać starzej, mieć złe nawyki czy nałogi i rozsiewały nastrój grozy oraz paniki wokół siebie, co mogło doprowadzić do choroby czy spowodować zarazę.

Tengu - niebiańskie psy, mityczne istoty występujące w japońskim folklorze, sztuce, teatrze i literaturze. Jedne z najbardziej znanych yōkai. Uważa się, iż tengu przybierają postać drapieżnych ptaków i przedstawiano je jako istoty łączące ludzkie i ptasie cechy. W buddyzmie, uważało się, iż były to złośliwe demony zwiastujące wojnę. Wizerunek uległ przekształceniu w opiekuńcze, niebezpieczne duchy gór i lasów. 

Enenra - japoński duch (yōkai) mający postać dymu. Zamieszkuje on ogniska, a gdy je opuszcza, przybiera ludzką postać. Podobno tego ducha, można zauważyć tylko osoba z czystym sercem. 

Kamaitachi - yōkai występujący w japońskim folklorze, najczęściej spotykany w regionie Kōshin'etsu. yōkai występujący w japońskim folklorze, najczęściej spotykany w regionie Kōshin'etsu. W prefekturze Gifu mówi się, że pierwsza łasica przewraca ofiarę, druga tnie ciało ofiary, a trzecia stosuje leki przeciwbólowe oraz hamuje krwawienie, więc czasem ofiara dopiero po pewnym czasie zauważa, iż została zraniona. 

Kappa - japoński złośliwy demon wodny. Istnieje wiele relacji o spotkaniu z kappą, schwytaniu go w sieci itp., dlatego jest on też obiektem badań kryptozoologii. Kappy przebywają w rzekach i jeziorach oraz w lasach i na pustkowiach, zawsze w pobliżu zbiorników wodnych. To istoty bardzo złośliwe, nawet o skłonnościach morderczych (wabią dzieci do rzek, żeby je tam utopić, często wysysając organy wewnętrzne, lub – według innych wersji – krew, wątrobę lub siłę życiową poprzez odbyt). Obwinia się je także o porywanie dzieci i gwałcenie kobiet. Jednocześnie lubią robić zwykłe żarty w pobliskich wsiach, strasząc kobiety, kradnąc żywność i hałasując. Mimo swojej siły i złośliwości są naiwne i łatwo je przechytrzyć. Nie lubią ognia i wiele wsi urządza festiwale z pokazami ogni sztucznych, żeby odstraszyć kappy. Kappa to demon wzrostu kilkuletniego dziecka, łączy w sobie cechy hybrydy żółwia (według innych wersji: małpy lub żaby) i człowieka.

Qilin - mityczne zwierzę z mitologii chińskiej, w literaturze zachodniej nazywane nieprecyzyjnie chińskim jednorożcem. Pojawienie się qilina uważane było za dobry znak, symbol łaski Niebios. Qilin ukazywał się bowiem tylko tam, gdzie ludzie żyli uczciwie i panowała harmonia. Istnieją warianty ikonograficzne qilina z jednym, dwoma, a nawet trzema rogami. Podobnie jak żółw czy smok, qilin w chińskiej mitologii to stwór złożony z części pochodzących od innych zwierząt. I tak np. w czasach dynastii Qing przedstawiano go z głową smoka, rogami jelenia, łuskami ryby, kopytami wołu i ogonem lwa.

Kiyoshime - japońska legenda o córce zarządcy wsi, która z nienawiści do mężczyzny stała się potworem pragnącym zemścić się na niedoszłym mężu za odrzucenie miłości. 

Kitsune - japońskie określenie lisa, używane w języku polskim w znaczeniu bajkowej postaci z dawnych mitów i podań. W mitologii japońskiej przedstawiane są jako istoty rozumne i posiadające magiczne zdolności, które zwiększają się wraz z wiekiem i zdobytą wiedzą. Przede wszystkim mają one zdolność przyjmowania ludzkiej postaci. Niektóre legendy opisują kitsune wykorzystujące te zdolności do oszukiwania i omamiania. Inne historie ukazują je jako wiernych, opiekunów, przyjaciół, kochanków i żony.

Kodama - w kulturze japońskiej duch zamieszkujący stare, ponad stuletnie drzewa (podobnie jak greckie nimfy drzewne). Historie o nich są popularne w całej Japonii. 

Mikoshi-nyūdō - mityczne stworzenie (yōkai) występujące w japońskim folklorze, szczególnie często spotykane w podaniach z wysp Sikoku i Kiusiu oraz z północnych krańców Honsiu. Mikoshi-nyūdō najczęściej był spotykany podczas samotnych wędrówek w nocy. Miał w zwyczaju pojawiać się na rozstajach dróg, przy kamiennych mostach, na drzewach, a nawet w wygódkach. Stwór miał łysą głowę, w prawdziwej postaci był wysoki, zakradając się od tyłu, pochylał się i zaglądał z ciekawością przez ramię. Początkowo nie był duży, lecz wraz z każdą chwilą, gdy człowiek się na niego patrzył rósł do olbrzymich rozmiarów. W pewnym momencie przygniatał ofiarę, powodując jej śmierć. Wierzono iż ziemia po stronie, na którą przewróci się potwór będzie nękana przez różne kataklizmy.